یک خلبان داستان وحشتناک خود را از برده شدن به ارتفاع بیش از ۷۰۰۰ متر در یک ابر طوفانی هنگام پاراگلایدینگ در بیر، هیمالیای هند، به اشتراک گذاشته است.

بن لوئیس، یک خلبان کانادایی که در سفری پروازی به بیر، همچنین به نام بیلینگ، در ایالت هیماچال پرادش هند بود، در پایان یک پرواز مقطعی ۱۰۰ کیلومتری در روز پنج‌شنبه ۱۷ اکتبر به ارتفاع ۷۳۷۴ متر کشیده شد.

طبق لاگ‌ مسیرش، بن نزدیک به پنج ساعت بود که به‌طور مقطعی پرواز می‌کرد، زمانی که شرایط جوی بیش از حد توسعه پیدا کرد و او توسط یک ابر بزرگ کومولونیمبوس، یا ابر طوفانی، به سمت بالا کشیده شد.

تنها در عرض ۱۰ دقیقه، او از ۳۰۰۰ متر از سطح دریا به بالای ۷۰۰۰ متر برده شد – با حداکثر نرخ صعود ۱۶.۳ متر بر ثانیه، یا نزدیک به ۶۰ کیلومتر بر ساعت زیر پاراگلایدرش.

بعد از تلاش و ناکامی در بازپس‌گیری کنترل چتر نجات و مقابله با سرعت وحشتناک صعود، او تسلیم مرگ شد و در حدود ۷۰۰۰ متر از سطح دریا بیهوش شد.

اما، او نمرد بلکه "متعجب" از اینکه خود را دوباره روی زمین یافت، بیدار شد، آویزان از یک درخت و هنوز به پاراگلایدر خود، اوزون آلپینا ۴ (EN C)، متصل بود. لاگ‌ مسیر او نشان می‌دهد که او تقریباً به دلیل جریانات نزولی شدید مرتبط با طوفان به زمین سقوط کرده است، با حداکثر نرخ نزول ۱۹ متر بر ثانیه یا ۶۸ کیلومتر بر ساعت. این ماجرا در کل ۲۰ دقیقه طول کشید.

او از جراحاتی شامل سرمازدگی دست‌ها، خونریزی شبکیه، یخ‌زدگی قرنیه، پارگی پرده گوش، گاز گرفتن شدید زبان و شکستگی دنده‌ها رنج می‌برد و سپس یک خودنجات طولانی را تحمل کرد تا اینکه توسط یک خانواده محلی کوهستانی که او را به خانه خود بردند، پیدا شد. او بعدها توسط دوستان پروازی‌اش که با او تا نزدیک‌ترین جاده پیاده‌روی کردند، نجات یافت و یک تاکسی کرایه‌ای منتظر بود تا او را به بیمارستان ببرد.

در پیامی در https://www.xcontest.org/world/en/flights/detail:yukonben/17.10.2024/04:00#fd=flight ،  آنلاین برای خلبانان پاراگلایدر، بن نوشت:

"من این را آپلود می‌کنم به این امید که بتواند یک داستان هشداردهنده برای دیگران باشد تا همان اشتباهات را مرتکب نشوند.

"فکر می‌کنم هفته‌های گذشته پرواز در اطراف بیر با ابرهای بزرگ و تهدیدکننده که در واقع نسبتاً بی‌خطر بودند، مرا به حالتی از اعتماد به نفس کاذب کشاند. من چندین علامت هشدار واضح را نادیده گرفتم.

"تا زمانی که واکنش نشان دادم، خیلی دیر شده بود که به‌طور مؤثری مسیرم را تغییر دهم یا ارتفاعم را کنترل کنم. طوفان فوق‌العاده شدید بود و من هیچ کنترلی نداشتم. من جایی نزدیک به بالای صعودم بیهوش شدم، فکر می‌کنم بیشتر به دلیل نیروهای G در صعود مارپیچ تا کمبود اکسیژن.

"نیروها آن‌قدر زیاد بودند که نتوانستم در هارنس خود به جلو خم شوم و در نهایت فقط آنجا آویزان بودم و تسلیم شدم. به فکر بریدن خطوط با چاقوی خود افتادم اما دستانم خیلی سرد بودند. مطمئن بودم که خواهم مرد.

"آخرین افکارم مربوط به خانواده‌ام بود و عمیقاً از اینکه قرار است این‌گونه آن‌ها را ترک کنم، غمگین و پشیمان بودم.

متعجب شدم وقتی بیدار شدم و خود را آویزان از درختان، حدود یک متر بالاتر از زمین یافتم. تگرگ می‌بارید و دستانم یخ‌زده بودند. بینایی‌ام بسیار ضعیف بود (چشم چپم عملاً کور شده بود زیرا قرنیه‌ام یخ زده بود و در چشم راست، خونریزی شبکیه بیشتر بخش مرکزی بینایی‌ام را مسدود کرده بود).

پرده گوش چپم پاره شده بود. زبانم را عمیقاً گاز گرفته بودم. دنده‌های پشتی سمت راست و مفصل شانه چپم دچار آسیب شده بودند و درد عضلانی زیادی در گردن و کمرم داشتم. خوشبختانه هیچ شکستگی در ستون فقرات یا اندام‌هایم نداشتم.

حدود ۳۰ دقیقه زیر پارچه محافظ خود نشستم و روی دستانم نفس کشیدم. تگرگ به باران تبدیل شد و سپس متوقف شد. آنتن‌دهی نداشتم اما موقعیتم را می‌دانستم.

خارج شدن از هارنس و سپس چنگ زدن به مسیر پایین دره جنگلی و در نهایت بالا رفتن از دیواره دره برای رسیدن به سیگنال تلفن همراه قبل از غروب آفتاب، دردناک‌ترین دو ساعت زندگی‌ام بود. توانستم با دوستانم تماس بگیرم که سپس برای نجات من کمک کردند.

یک خانواده محلی در تاریکی به من رسیدند و مرا به خانه‌شان هدایت کردند (واقعاً دستم را گرفتند زیرا در تاریکی تقریباً نابینا بودم) جایی که دستان و پاهایم را با مالیدن آب گرم و روغن گرم کردند، با محبت تمام خارهای گیاهان را بیرون آوردند و مایعات گرم به من دادند.

از سخاوت آن‌ها به‌شدت شگفت‌زده شدم و آن‌ها هیچ‌کدام از پیشنهادات پرداخت من را قبول نکردند. دوستان فوق‌العاده‌ام مدتی بعد به خانه رسیدند با لباس‌های خشک و پس از خداحافظی اشک‌آلود با خانواده، به سمت تاکسی منتظر پیاده‌روی کردیم.

احساس می‌کنم که به‌طور باورنکردنی خوش‌شانس هستم که زنده‌ام و از همه کسانی که در نجات من نقش داشتند سپاسگزارم. سه روز بعد، هنوز در دنیایی از درد هستم اما شرایط رو به بهبود است، می‌توانم بیشتر از انگشتانم استفاده کنم و حتی بینایی‌ام به‌تدریج بهبود می‌یابد.

همه چیزی که می‌توانم امیدوار باشم این است که خلبانان دیگر با خواندن این داستان از اشتباهات من درس بگیرند و به ابرها/طوفان‌ها احترام لازم را بگذارند. پرواز ایمن برای همه."